Do ojca po imieniu?

3 min.   4   0   Drukuj   Prześlij

Są tacy ojcowie, jak Phil z „Modern Family”, których celem jest bycie „cool dad”. Jeśli i ty chcesz taki być – a któż z nas nie chce, gdy na drugim końcu spektrum jest wiecznie nieobecny, zapracowany i zdystansowany obcy człowiek, pewnie przez glowę przechodzi ci myśl: a gdyby tak pozwolić dziecku mówić do mnie po imieniu?

Różne autorytety przytaczają rozmaite argumenty, z reguły na nie. Podkreślają, że tata jest człowiekiem kategorii specjalnej, wyjątkowej i zwracanie się do niego przez dziecko tytułem formalnym to kwestia bezdyskusyjna. „Jest jedna osoba na świecie, której należy sie tytuł „tato” czy „ojcze”, i tą osobą dla swojego dziecka jesteś ty”, pisze bloger Clayton z serwisu „Straight Dope Dad”, który pozwala jednak swojej córce, by mówiła do niego „Clay”. „Wszystko jest w porzadku, dopóki nie używa pełnej formy mojego imienia”.

W swoim artykule przytacza rozmowę, której fragment pozwolę sobie przetłumaczyć.

Odkąd pamiętam, moja córka mówiła do mnie Clay. Nie tato, nie tatusiu, tylko właśnie po imieniu. Przez chwilę próbowała w ten sam sposób traktować moją partnerkę, ale ta szybko jej wybiła to z głowy:

„Nazywaj mnie mamą, lub mamusią. Nie po imieniu”, powiedziała.

Z ciekawości zapytałem, dlaczego.

„Jest jedna tylko na świecie osoba, która w majestacie prawa może nazywać mnie mamą i to jest właśnie nasza córka. To dla mnie wiele znaczy, i dlatego nie zamierzam jej pozwalać na używanie imenia”.

Większość opinii, z którymi się spotkałem, sugeruje, że zwracanie się do rodzica po imeniu niepotrzebnie skraca dystans, a co za tym idzie, może prowadzić do zmniejszenia szacunku. Clay przytacza jednak swoje argumenty,

Używanie imenia nie jest samo w sobie oznaką braku szacunku. Określają go inne czynniki: powód rozmowy, jej ton i akcje. Mogę mówić do kogoś Doktorze, Panienko, czy nawet Panie Władzo, ale w żadnym stopniu nie określa to tego, czy adresata szanuję. Dziecko może manipulować sposobem, w jaki wypowiada „tato” czy „mamo”, i w ten sposób także pokazywać brak szacunku. Ton, kontekst i cel komunikatu są wszystkim w języku. Jeśli ktoś mysli, że zwracanie się do mnie po imeniu jest oznaką braku szacunku, to znaczy, że w ogóle nie słucha, jak ona do mnie mówi.

Zanim przeczytałem historię Claytona, nie miałem wątpliwości. Teraz się waham. Jedno, czego nie zaakceptuję, to wołacza.

A co sądzą na ten temat inni Czytelnicy? Wasza opinia jest tu szalenie istotna.

Dołącz do nas na Facebooku

Michał Nazarewicz

Przede wszystkim ojciec. Dziennikarz telewizyjny (m.in. "Teleexpress", "Panorama"), prasowy (m.in. "Profit", "Focus", "Wiedza i Życie") i radiowy. Wielki fan technologii, gier wideo, zdrowego rozsądku, ekonomii i zaangażowanego ojcostwa. Prowadzi warsztaty dla rodziców podczas konferencji i dla ojców w ramach szkół rodzenia. Dzięki temu, oraz własnemu doświadczeniu, zna zmartwienia - i sposoby na nie - młodych rodziców.

Komentarzy: 4

  1. Bartek Wydro

    10 stycznia 2013 at 06:52

    Dużo czasu jeszcze upłynie zanim będzie mnie dotyczyć powyższy dylemat. Niemniej jednak uważam, że optymalną sytuacją jest kiedy dziecko w wieku powiedzmy (określone arbitralnie) 15 zwraca się do rodzica per „tato” czy „mamo”; natomiast starsza pociecha – właściwie już młody człowiek może zwracać się do rodzica po imieniu – oczywiście przy założeniu że jest to za jego zgodą.
    Mam 30 lat i do tej pory zwracam się do rodziców „po tytule” i nie wyobrażam sobie żeby miało być inaczej…Z drugiej jednak strony moja młodsza o dwa lata zwraca się do naszej rodzicielki po imieniu – to chyba kwestia relacji między rodzicem a dzieckiem…

    Odpowiedz

  2. Zbyszko

    31 stycznia 2013 at 21:32

    Gdyby moje Dziecko chcialo zwracac sie do mnie po imieniu – mysle ze nie mialbym nic przeciwko temu.
    Pytanie: dlaczego mialoby to robic? Po co?
    Prawda jest to, co sie czyta powyzej w tekscie: nie kazdy przechodzien – jest moim dzieckiem, nie kazdego przechodnia – jestem tata.
    „synu”, „corko” – to slowa zarezerwowane (pomijajac kosciol) dla osob w moim zyciu bardzo szczegolnych.
    I chcialbym, zeby w Ich zyciu – tez byly to slowa zarezerwowane, jak na przyklad: milosc, dom, mama, tata, corka, syn, szacunek, czlowiek.

    Gdyby szczescie moich Synow lub mojej Corki od tego zalezalo – bardzo prosze mowic mi po imieniu.

    Odpowiedz

  3. Iwona

    31 stycznia 2013 at 22:48

    Szacunek, hierarchia , miłość i oddanie jednoczesne zrozumienie kreuje tożsamośc. Uważam, ze powinnismy mówić Mamo Tato, a lepiej Mamusiu Tatusiu, —— co szkodzi, a „Ich” ucieszy podniesie na duchu i polechcze. Nowoczesne gadanie po imieniu…..

    Come on!

    Tata

    Mama

    Kto nie chce tego usłyszeć …

    Odpowiedz

  4. Pingback: Wiedza dla ojca: skąd ją czerpać? - tatapad

Napisz komentarz

Twój adres email nie zostanie opublikowany. Pola, których wypełnienie jest wymagane, są oznaczone symbolem *

Obraz

*

Przeczytaj inne:
Historia kłamliwego naukowca, czyli 25,782,500 dzieci by odkręcić ściemę jednego „lekarza”

Czy dziecko karmione sztucznie ma gorzej? [WIDEO]

„Dzieci, które dostają klapsy, lepiej radzą sobie w życiu”

Zamknij